نخ جراحی مونوکریل ( Monocryl ) نوعی نخ بخیه تک رشته‌ ای، مونوفیلمنت، مصنوعی و قابل جذب می‌باشد که از پلی گلی کاپرون، یک کوپلیمر گلیکولید و اپسیلون-کاپرولاکتون تشکیل شده است. این نخ به رنگ بنفش و بدون رنگ موجود است.

معمولاً از این نخ برای پیوند و بستن بافت‌های نرم استفاده می‌شود که بیشتر در بستن غشاء میانی پوست صورت کاربرد دارد. این نخ قابل جذب است و مانند نخ بخیه ویکریل، پس از تجزیه تمایل کمی برای خروج از پوست دارد. این نخ نباید به هیچ عنوان در جراحی بافت‌های قلبی عروقی، عصبی و همچنین در چشم‌پزشکی و میکروجراحی مورد استفاده قرار گیرد. ممکن است این نخ برای بیماران مسن یا افرادی که دچار سوءتغذیه هستند و ناتوانی آنها باعث می‌شود که درمان آنها تحت شرایط خاصی انجام شود، مناسب نباشد.

نخ بخیه مونوکریل واکنش التهابی کمی در پوست ایجاد می‌کند و به مدت 7 تا 14 روز استحکام کششی خود را به طور کامل حفظ می‌کند. نسخه بدون رنگ این نخ بعد از یک هفته 50 تا 60 درصد (نسخه بنفش رنگ، 60 الی 70 درصد) از استحکام کششی خود را حفظ می‌کند که بعد از دو هفته این درصد به 20 الی 30 درصد (نسخه بنفش رنگ، 30 الی 40 درصد) کاهش پیدا می‌کند. در آخر، پس از گذشت 91 تا 119 روز به طور کلی هیدرولیز می‌شود و از بین می‌رود.

حالت پیچ‌دار و لغزنده این نخ باعث می‌شود که راحت‌تر از یک نخ به‌هم‌تابیده از بافت عبور کند و این نخ کمی شبیه نخ نایلونی است. این نخ به ندرت برای بستن زخم و برش‌های پوستی استفاده می‌شود و برای بستن بافت‌هایی که زیاد تحت فشار هستند، استفاده نمی‌شود. این نخ با استفاده از اتیلن اکساید به طور کامل استریل می‌شود و از هرگونه آلودگی و میکروب پاک می‌شود. البته برای حفظ این تمیزی، بسته‌بندی و نخ‌های موجود در آن باید همیشه در یک جای تمیز و عاری از آلودگی نگهداری شوند.

نخ جراحی مونوکریل ( Monocryl ) دارای خواص بسیاری است که مصنوعی بودن آنها باعث می‌شود که تأثیر بیولوژیکی روی بافت ایجاد نکند و بدون ایجاد واکنش التهابی کار خود را انجام دهد و از بافت برش‌یافته یا صدمه‌دیده پشتیبانی کند. این نخ‌ها در هنگام عبور از بافت هیچ مقاومتی از خود نشان نمی‌دهند و خاصیت کششی بسیار بالایی دارند. نخ مونوکریل بی‌رنگ نباید برای بستن شکم یا بافت فاسیا استفاده شود.

اقدامات احتیاطی

افرادی که می‌خواهند از نخ مونوکریل برای انجام بخیه استفاده کنند قبل از آن، باید با روش‌های جراحی و تکنیک‌های مربوط به بخیه‌های قابل جذب آشنا باشند چون ممکن است محل زخم و نوع بافت برش‌یافته متفاوت باشد و برای پوشش و بستن آن نیاز به عملکرد و روش استفاده خاصی از نخ بخیه باشد.

• پزشکان باید هنگام بخیه زدن و بستن بافت، عملکرد داخل بدن بیمار را در نظر بگیرند.
• استفاده از نخ‌هایی که قبلاً استفاده شده‌اند، کار درستی نمی‌باشد چون باعث بروز عفونت و انتقال دیگر بیماری‌ها مانند هپاتیت می‌شود.
• ارگان‌های داخل بدن به اشیاء خارجی حساس هستند به همین دلیل مجاورت و تماس طولانی‌مدت اعضای بدن با یک شی خارجی صددرصد منجر به مشکل می‌شود. به‌طور مثال تماس طولانی‌مدت نخ بخیه با اعضای دستگاه ادراری بدن به مرور زمان منجر به تشکیل سنگ ادراری یا کلیه می‌شود.
• توجه به نوع زخم و آلودگی‌های اطراف آن مهم می‌باشد به همین دلیل قبل از انجام بخیه باید آلودگی‌های موجود در ابزار بخیه و اطراف پوست یا بافت به طور کامل تمیز شوند تا بخیه به درستی بافت را ببندد و احتمال عفونت ناشی از بخیه هم به حداقل برسد.
• نخ مونوکریل قابل جذب می‌باشد و پزشک باید هنگام انجام بخیه قسمت مورد نظر را به خوبی بررسی کند و نواحی که زیاد دچار کشش می‌شوند و فشار زیادی احساس می‌کنند نیاز به نخ غیرقابل جذب دارند تا پشتیبانی از زخم یا برش آن ناحیه، بیشتر باشد.

این نخ همراه با انواع سوزن‌ ها موجود می‌ باشد به همین دلیل انتخاب سوزن متناسب با سایز نخ ضروری است و سوزن نیز همانند دیگر ابزارهای بخیه حساس می‌باشد و باید در یک جای تمیز نگهداری شود و پزشک باید از سالم بودن آن مطمئن باشد چون شکستن آن در حین انجام بخیه و نفوذ آن به بدن عواقب بدی در پی دارد.