تزریق IV یا وریدی چیست | چگونگی انجام تزریق IV

امروز همراه سایت تجهیزات پزشکی سدان مد درباره تزریق وریدی یا IV صحبت خواهیم کرد. تزریق وریدی (IV) یا به اختصار تزریق IV نوعی تزریق است که در آن مواد مایع به طور مستقیم به داخل ورید وارد میشود. میتوانید در مسیر تزریق داخل وریدی (از یک سرنگ در فشار بالاتر) و یا (از فشار گرانش) استفاده کنید. مسیر داخل وریدی سریع ترین راه برای عرضه داروها و جایگزینی مایع در سراسر بدن است، زیرا گردش خون این مایع را حمل و نقل می کند. تزریق داخل وریدی می تواند برای جایگزینی مایع (مانند برطرف کردن کمبود آب بدن)، برطرف کردن اختلالات الکترولیتی، تزریق دارو و انتقال خون مورد استفاده قرار گیرد.

خطوط مرکزی وریدی لوله های ویژه خود را دارند که از طریق رگ پیش می روند و به سیاهرگ بزرگ مرکزی و گاهی هم به ورید اجوف بالایی، ورید اجوف پایینی یا دهلیز راست قلب میرسند.

یکی از موارد استفاده ی رایج تزریق وریدی، زمانی است که بیماران نیاز به تزریق طولانی مدت دارند، مانند تزریق آنتی بیوتیک برای درمان التهاب استخوان. یکی دیگر از موارد استفاده این است که موادی مغذی موجود در مایع سرم میتواند دیواره ی رگ های خونی را تحریک کند اما گلوکز موجود در آن میتواند به رگ های خونی و نیز رژیم های شیمی درمانی آسیب بزند.

معمولا رگ های مرکزی آسیب کمتری نسبت به رگ های محیطی میبینند چون رگ های مرکزی دارای قطر بزرگ تر نسبت به رگ های محیطی هستند و جریان خون بیشتری دارند و باعث رقیق شدن آن می شوند و به سرعت به بقیه قسمت های بدن توزیع می شود. وازوپرسور ها (مانند نور اپی نفرین، وازوپرسین، آدرنالین، فنیل افرین ها و غیره) معمولا از طریق خطوط رگی مرکزی به بدن القا می شوند تا خطر انقباض بیش از حد رگ ها را به حداقل برسانند.

مزایای تزریق وریدی (IV)

مزایای دیگر تزریق وریدی این است که چندین دارو می توانند با هم تزریق شوند، حتی اگر آن ها در یک لوله از لحاظ شیمیایی سازگار نباشند، چون در لوله ی سرم چندین قطعه لومن موازی وجود دارد.

به طور معمول اعتقاد بر این است که سیال را می توان از طریق یک خط متناوب سریع تر تحت فشار قرار داد؛ با این حال، قطر هر لومن اغلب کوچکتر از کانول محیطی بزرگ است.

پرستاران همچنین می توانند فشار خون وریدی و سایر متغیرهای فیزیولوژیکی را از طریق خط مرکزی اندازه گیری کنند. آنها نیز طولانی تر هستند و همانطور که قانون Poiseuille میگوید، فشار بیشتر برای دستیابی به همان جریان، نیاز به متغیر برابر دیگر دارد.

خطوط مرکزی IV خطر خونريزي، عفونت، گانگرن، ترومبوآمبوليسم و آمبوليسم گازی را دارند. تزریق درست این مدل بسیار دشوار است، زیرا رگها معمولا به چشم نمی آیند و به یک متخصص بالینی با شناخت معیارهای مناسب نیاز است و یا اینکه برای پیدا کردن رگ با استفاده از یک پروب اولتراسونیک جهت ایمن سازی و ورود به رگ استفاده می کنند.

ساختارهای اطراف مانند پلورا و شریان کاروتید نیز در معرض آسیب با پتانسیل پنوموتوراکس یا حتی قوس الکتریکی شریان قرار می گیرند. انواع مختلفی از دسترسی مرکزی IV بسته به مسیری که کاتتر از خارج از بدن به ورید وارد میشود، وجود دارد.

تزریق محیطی کاتتر مرکزی (PICC)

خط PICC از طریق غلاف به درون سیاه رگ جانبی وارد می شود و گاهی با استفاده از تکنیک Seldinger یا تکنیک Seldinger اصلاح شده، تحت هدایت فراصوت، معمولا در بازو قرار میگیرد، و سپس به دقت بالا رفته تا اینکه کاتتر در ورید اجوف بالایی و یا دهلیز راست وارد شود. این معمولا با اندازه گیری فاصله با یک نقطه یا علامت خارجی، مانند برش suprasternal، برای برآورد طول مطلوب انجام می شود.

برای تخمین طول بهینه. یک اشعه ایکس باید برای تایید این که نوک کاتتر در مکان مناسبی قرار گرفته است یا خیر در زمانی که fluoroscopy در هنگام تزریق استفاده نمی شود، استفاده شود. از تکنولوژی مدرن بیشتر از تکنولوژی EKG برای تعیین این که نوک کاتتر در مکان صحیح است یا خیر استفاده می شود.

Picc ممکن است شامل یک لوله (لومن) و اتصال دهنده، دو (لومن) یا سه (لومن) باشد که هر یک دارای اتصال دهنده خارجی خود میباشد. هم اکنون PICCs های تزریقی به خوبی در دسترس هستند. لوله تک لومنی به خط IV محیطی شباهت دارد، با این تفاوت که لوله کمی گسترده تر است.

محل تزریق

محل تزریق نیاز به حفاظت بهتری نسبت به مسیر جانبی (IV) محیطی دارد، به دلیل خطر بالاتر عفونت در صورتی که باکتری های عفونی مسیر کاتتر را بالا بروند.

با این حال، از آنجایی که محل عفونت معمولا خنک تر و خشک تر از قسمت هایی است که به طور معمول برای دیگر خطوط مرکزی استفاده می شوند، یک PICC نسبت به دیگر خطوط مرکزی کم تر خطر ابتلا به عفونت را دارد.

این کار به کاهش رشد باکتری کمک می کند که می تواند با سفر به زیر پوست در امتداد بدن (catheter) به جریان خون برسد.

مزیت اصلی PICC نسبت به دیگر انواع خطوط مرکزی این است ایمن تر میباشد زیرا خطر خونریزی غیرقابل کنترل در آن کمتر است و نیز این روش در معرض خطر آسیب به ریه ها یا رگ های خونی بزرگ قرار نمیگیرد.

اگر چه برای این نوع تزریق به آموزش های ویژه مورد نیاز است، PICC به سطح مهارت یک پزشک یا جراح نیاز ندارد.

اما تزریق وریدی (IV) نباید با بی توجهی انجام شود و در صورت نیاز برای بیمارانی که نیازمند درمان طولانی هستند، با بهداشت مناسب و مراقبت مناسب می توانند برای ماه ها تا سال ها با این روش درمان شوند.

ضرر اصلی این نوع تزریق این است که باید آن را وارد کنید و سپس از طریق یک ورید نسبتا کوچک محیطی که یک مسیر نسبتا غیر قابل پیش بینی را طی میکند به وناکاوا فوقانی برسد و از این رو تا حدودی زمان بیشتری صرف میشود و از لحاظ فنی دشوار است که برای برخی از بیماران مورد استفاده قرار گیرد. از آنجا که PICC از طریق axilla حرکت می کند، میتواند در مسیرش زانو ایجاد کند و باعث عملکرد ضعیف شود.

خطوط تونل

خط Hickman، یک نوع کاتتر تونل دار است که از طریق پوست در قفسه سینه قرار می گیرد و از طریق تونل به داخل ورید ژوگولار در گردن وارد می شود در حالی که برخی از خطوط مرکزی عبور کاتتر خود را از طریق پوست و سپس به طور مستقیم به ورید انجام می دهند، خطوط مرکزی دیگری به نام “کاتتر tuned” وجود دارند که از طریق پوست وارد میشوند و سپس فاصله قابل توجهی را قبل از وارد شدن به ورید طی میکنند یا تونل میزنند. این روش خطر عفونت را کاهش می دهد، زیرا باکتری از سطح پوست قادر به حرکت مستقیم به ورید نیست. این کاتترها اغلب از موادی ساخته شده است که در برابر عفونت و لخته شدن مقاومت می کنند.

تونل و پورت

یک پورت (اغلب توسط نام های تجاری مانند Port-a-Cath یا MediPort نامیده می شود) یک خط ورید مرکزی است که اتصال خارجی ندارد؛ در عوض، دارای یک مخزن کوچک است که با لاستیک سیلیکون پوشانده شده و زیر پوست قرار می گیرد.

دارو به طور متناوب با قرار دادن یک سوزن کوچک از طریق پوست، با سوراخ کردن سیلیکون، به مخزن تزریق می شود.

هنگامی که سوزن خارج می شود، مخزن خود را دوباره باز می کند. ممکن است سالها پورت های بدن بیمار را به حال خود رها کنند؛

در صورتی که این کار انجام شود، باید هر ماه به آن دسترسی پیدا کنند و با یک ضد انعقاد خون پر شود یا اینکه بیمار آن را مسدود کند.

اگر بیمار آن را مسدود کند، خطر ایجاد می شود زیرا یک ترومبوز در نهایت با خطر همراه با آمبولیزاسیون ایجاد می شود. حذف و برداشتن پورت معمولا یک روش سرپایی ساده است؛ با این حال، نصب و راه اندازی پیچیده تر است و یک ایمپلنت خوب به مهارت رادیولوژیست بستگی دارد.

پورت ها باعث ناراحتی کمتر و احتمال خطر کمتری نسبت به PICC دارند و بنابراین معمولا برای بیماران در درمان های طولانی مدت استفاده می شود.

ست تزریق هامبل

ست تزریق هامبل مجموعه ای کم هزینه و با طراحی ساده است که به راحتی در دسترس قرار میگیرد و استفاده می شود. برای بسیاری از افراد، این ست یک راه ساده برای نجات آن هاست!
در عمل مدرن پزشکی، مجموعه های تزریق داخل وریدی (IV) به طور مرتب برای تزریق مایع مورد نیاز برای درمان بیمار، تجویز دارو و محصولات خونی (مانند خون و پلاکت ها) مورد استفاده قرار می گیرند.

این عمل به نام تزریق درمانی شناخته می شود. اکثر مجموعه ها با استفاده از گرانش کار می کنند. امروزه برای پزشکان و بیماران استفاده از چنین درمان هایی در نظر گرفته شده است. با این حال، در قرن نوزدهم، همه چیز بسیار متفاوت بوده است…

شروع اولیه تزریق IV

در سال 1830، قبل از درمان با تزریق مایع درون وریدی و کشف مزایای آن، ست سرم هامبل، هیچ روشی را واقعی نمی دانست. به لطف دکتر توماس لتتا از لیث، اسکاتلند بود که این روش در درمان بیماران انگلیسی که از ابتلا به بیماری کلر در طی 1831 تا 1832 رنج می بردند، پیشگام شد. با این حال، نظریه ای که منجر به این پیشرفت می شود، می تواند به قرون وسطا بازگردد.

ویلیام هاروی اولین نفری است که به طور کامل در مورد آناتومی و فیزیولوژی سیستم گردش خون انسان در سال 1628 می گوید! آزمایش های بعدی در مورد حیوانات و انسان ها در نهایت باعث پیشرفت تکنولوژی تزریق وریدی یا IV توسط دکتر Latta شد.

دکتر Latta مشخص کرده است که بیماران مبتلا به کلر میزان محتوای آب خونشان 30٪ کاهش یافته است و این مهم بود که این محتوای مایع از دست رفته دوباره برگردانده شود. او به طور گسترده در مورد استفاده از سرنگ اختراع شده توسط خود صحبت کرد و آن را برای «تزریق» سریع مایع در گردش خون توزیع کرد.

درمان تزریقی در قرن بیستم

علیرغم واکنش مثبت توسط حرفه پزشکی به نفع این روش جدید، استفاده از تزریق داخل وریدی به سرعت بعد از مرگ در سال 1833 ناپدید شد.

این ناپدید شدن ناشی از ترکیبی از عوامل مختلف بود، از جمله کاهش پاندمی های بیماری گلودرد که هیچ انگیزه ای برای پزشکان برای توسعه بیشتر این تکنیک نگذاشت؛ و شک و تردید برخی از پزشکان متخصص نسبت به این روش بود.

تا زمان کشف گروه های خونی، و جنگ های جهانی I و II استفاده از تزریق وریدی IV محبوبیت نداشت. پیشرفت در مواد اولیه ی مواد پلاستیکی در اواخر قرن بیستم، درمان تزریقی آسان تر، ارزان تر و قابل دسترس تر بود که سطح بالایی از کنترل عفونت را فراهم کرد.

شرایط کنونی

تزریق وریدی IV یک بخش از درمان های روزانه است که در محیط های بالینی – در بیمارستان ها، پرورشگاه ها و درمانگاه ها مورد استفاده قرار میگیرد.

این روش معمولا به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از روش های درمانی توسط متخصصان پزشکی و پزشکان مستقر در آمبولانس های زمینی و آمبولانس های هوایی است که به ویژه در مدیریت آسیب های ترومایی استفاده می شود.

بیش از یک دهه قبل از تمرکز بیمارستان ها در استفاده از تزریق وریدی IV ، به ویژه در مدیریت شوک های پزشکی و آسیب های تروماتیک، از این نوع تزریق برای القای قطعات مایعات استفاده می شد.

در حال حاضر عمل فعلی با رویکرد محاسبه شده تر است که تضمین می کند که بیمار فشار خون پایه (سیستولیک) را حفظ می کند.

همچنین اینکه خطرات ناشی از ورود مایعات اضافه با استفاده از مایعاتی مانند سالین که هیچ ظرفیت حمل اکسیژن ندارند، کاهش میابد.

اجزای یک مجموعه تزریق داخل وریدی یا IV

در مراقبت های قبل از بیمارستان، از دو نوع مختلف از ست های تزریق وریدی IV به کمک گرانش استفاده می شود. آنهایی که برای تزریق محصولات غیر خونی (به عنوان مثال، سرم نمکی) و آنهایی که برای تولید محصولات خونی هستند.

مجموعه تزریق IV تک محفظه ی B.Braun نمونه ای از این مجموعه ها است که برای مصرف محصولات غیر خونی استفاده می شود که دارای یک محفظه و فیلتر 15 میکرومتری است.

برای تزریق خون و محصولات خونی، توصیه می کنیم از مجموعه تزریق خون دوقلوی Shermond را با فیلتر 200 میکرون استفاده کنیم تا ذرات بزرگتر از آن عبور کنند.

انواع دیگری از ست تزریق وجود دارند، برخی از آنها دارای پورت های تزریق مواد، گیره و کنترل جریان درجه بندی شده هستند.

دریپ چیست و تزریق وریدی دریپ در کودکان

دریپ به عنوان یک کانول، مایعات داخل وریدی و یا واریس مری IV شناخته می شود. دریپ یک لوله پلاستیکی کوتاه و کوچک است. یک پزشک یا پرستار از یک سوزن برای قرار دادن دریپ در ورید کودک استفاده میکند.

پزشک یا پرستار لوله پلاستیکی را رها می کند به طوری که مایعات و داروها می توانند به طور مستقیم به خون منتقل شوند. گاهی اوقات پزشک یا پرستار نیز نمونه های خون را با استفاده از همین لوله می گیرند.

چرا کودکان نیاز به دریپ دارند؟

دریپ به مایع تزریقی یا داروهای کودک شما اجازه می دهد تا به سرعت به داخل ورید انتقال پیدا کنند. همچنین اینکه دریپ می تواند چند روز باقی بماند.

فرزند شما در صورتی که بیش از حد مریض باشد برای تزریق مایعات و داروها به او از از دریپ استفاده میکنند، یا این تنها راه برای دادن دارو است.

چگونه دریپ را وارد بدن می کنند؟

پزشک یا پرستار ممکن است ابتدا پچ بیحسی را بر روی پوست قرار داده و محل قرارگیری سوزن را پیدا کند. استفاده از پچ برای این کار حدود 30 تا 60 دقیقه طول می کشد. اگر فرزند شما فورا به دریپ نیاز داشته باشد، ممکن است وقت کافی برای اثر این نوع بیحسی موضعی وجود نداشته باشد.

یک پزشک یا پرستار از یک تورنیکه (باند تنگ) در اطراف دست یا پای کودک شما استفاده می کند. یک عضو از تیم مراقبت های بهداشتی کودک شما به شما نشان می دهد که چگونه کودک خود را نگه دارید در حالی که یک پزشک یا پرستار یک سوزن کوچک را در ورید فرزند شما قرار می دهد.

هنگامی که سوزن در ورید است، آنها سوزن را از یک ورقه پلاستیکی برای ورود به ورید خارج می کنند. نوار و باند لوله پلاستیکی را در جای خود قرار می دهند و فرزند شما ممکن است یک پد مخصوص بر روی دست یا پایش برای حفظ این دریپ داشته باشد.

رگهای کودکان کاملا کوچک هستند و ممکن است پزشک یا پرستار سعی داشته باشد چندین رگ را برای قرار دادن دریپ در محل مورد استفاده قرار دهد. قرار دادن دریپ می تواند صدمه ایجاد کند. هنگامی که پزشک یا پرستار سوزن را وارد میکند، لوله پلاستیکی درد ایجاد نمی کند اما ممکن است ناحیه ی سوراخ شده احساس ناراحت کننده ای برای کودک داشته باشد.

در صورت نیاز، پزشک یا پرستار در هنگام ورود سوزن به داخل بدن میتوانند تست خون بگیرند. اگر آنها نتوانند خون کافی را از سوزن جمع آوری کنند، کودک شما نیاز به یک آزمایش خون جداگانه دارد.

بعد چه اتفاقی می افتد؟

سپس یک پزشک یا پرستار لوله و یا سرنگ های بلندی را به دریپ متصل می کند تا مایعات و داروها را تزریق کند. اغلب پزشک یا پرستار لوله ای بلندی را به یک پمپ مخصوص (IV) بر روی یک دریپ قرار می دهد که مقدار مایعی که وارد آن می شود کنترل شود.

در اغلب موارد لوله های بلند متصل باقی خواهند ماند و فرزند شما نیاز به گرفتن پمپ دریپ دارد که بتواند ایستاده به هر کجا که میخواهد برود. پرستاران برای شما توضیح خواهند داد و به کودک شما نشان می دهند که چگونه این کار را انجام دهند.

دکتر فرزند شما با شما در مورد اینکه چقدر طول می کشد تا دریپ در بدنش بماند صحبت خواهد کرد. این زمان بستگی به علت استفاده ی فرزند شما از دریپ و اینکه درمان او چقدر زمان میبرد، دارد.

چه مشکلی ممکن است با قرار دادن دریپ رخ دهد؟

دریپ می تواند مسدود، نشت یا آلوده شود. پرستاران به طور منظم دریپ و منطقه اطراف دریپ را بررسی می کنند. پرستاران به دنبال قرمزی، تورم، نشت و درد در محل دریپ هستند. اگر مشکلی وجود داشته باشد ممکن است مجددا دریپ را در نقطه دیگری قرار دهند. گاهی اوقات، هنگامی که سوزن از ورید خارج می شود، ممکن است خونریزی ایجاد شود. که آن هم به زودی برطرف خواهد شد. اگر نگران هستید، لطفا از پرستاران بخواهید که دریپ کودک را بررسی کنند.

برای کمک به کودکان چه کاری می توانم انجام دهم؟

شما می توانید خیال فرزند خود را با ماندن در کنارش در حالی که دریپ در بدنش قرار داده شده است، راحت کنید. اگر به هر دلیلی نمی توانید با فرزند خود بمانید، از یکی از کارمندان بخواهید که به جای شما کنار فرزندتان بماند. اگر فرزند شما در مورد آزمایش هایش از شما سوال کند، به آنها اطمینان خاطر دهید و به عبارت ساده توضیح دهید که چه اتفاقی می افتد و چرا. همیشه حقیقت را بگویید.

اگر که کودک خود را با خنده، داستان خواندن، آواز خواندن یا بازی کردن با یک اسباب بازی سرگرم کنید برایش بسیار مفید است. شما می توانید فرزند خود را به ساکت نشستن یا گریه کردن تشویق کنید، این موضوع بسته به ترجیح شما دارد. اگر شما راحت باشید، فرزندتان آرام و راحت استد.

اگر ناراحت باشید، فرزند شما هم ناراحت خواهد بود. کارکنان درمانگاه یا بیمارستان برای کمک به شما و فرزند شما در خدمت هستند. اگر می خواهید اطلاعات بیشتری راجع به این موضوع بدانید، لطفا از پرستار یا پزشک مراقبت از کودک خود بپرسید.