نخ بخیه : التهاب، تکثیر و بازسازی و بلوغ

نخ بخیه : التهاب، تکثیر و بازسازی و بلوغ

سابقه ی ارتباط بین زیست ماده های بستن زخم و جراحی به ۴۰۰۰ سال قبل باز می گردد، یعنی زمانی که لینن به عنوان نخ بخیه مورد استفاده قرار می گرفت. انواع موادی که برای بستن زخم ها استفاده شده اند شامل رشته های طلا، نقره، آهن و استیل، روده ی خشک، ابریشم، موی حیوانات، پوست درخت و فیبرهای گیاهی دیگر و اخیرا طیف وسیعی از ترکیبات مصنوعی است. علیرغم تجربیات هزاران ساله با زیست ماده ها برای بستن زخم، هیچ مطالعه یا هیچ جراحی نخ بخیه ای که در تمامی شرایط بهترین باشد را نیافته است.

خرید نخ جراحی

یک نخ بخیه ی عالی باید دارای مشخصات زیر باشد:

• مقاومت کافی برای مدت و قدرت لازم برای بافت های زخم تا بهبود
• تولید کمترین واکنش در بافت ها
• ویژگی هایی برای استفاده ی آسان
• نامناسب برای رشد باکتریایی و با قابلیت استرلیزه شدن آسان
• ضد الکترولیت، غیر مویرگی، ضد حساسیت، غیر کانزانوژنیک

این بررسی فرآیند بهبود زخم و ویژگی های بیومکانیکی نخ های بخیه ی موجود را برای درک نحوه ی انتخاب نخ بخیه ی مناسب در رشته ی زنان و زایمان مورد بحث قرار می دهد.

بهبود زخم و واکنش های التهابی

به طور سنتی فیزیولوژي بهبود زخم به ۳ فاز تقسیم می شود:

التهاب اولیه، تکثیر، بازسازی. اگرچه کشفیات مستمر در مورد سیتوکین ها، میانجی های سلولی، و فاکتورهای درگیر در بهبود، این طبقه بندی را بسیار ساده جلوه می دهند، اما این روش همچنان روشی موثر برای درک یک فرآیند خیلی پیچیده است.

فاز ۱: التهاب (شروع جراحت تا روزهای ۴-۶)

مرحله ی اول بهبود زخم با یک محیط هایپوکسی ایسکمی پر از یاخته های بیگانه خوار، خنثی خواه و گرده های خونی مشخص می شود. لحظاتی بعد از وارد شدن جراحت به بافت، بدن برای محدود کردن جراحات بعدی و ترمیم جراحتی که وارد شده است واکنش نشان می دهد. آسیب به غشای سلولی باعث ترشح سریع تروم بوکسان نوع A2 و پروستاگلاندین F2 می شود که هر دو موادی قوی برای تنگ کردن رگ ها هستند. رگ ها بسته شده و از دست رفتن خون به حداقل می رسد. آسیب به خود رگ های خونی درون پوشه های رگ دار را آزاد می کند که یک آغازگر قوی هم برای لخته شدن داخلی و هم خارجی است. پلاکت ها به سرعت به محل رفته و توسط فاکتور فون ویلبراند حفاظت می شوند و شکاف در عروق را می بندند. کلاژن، پلاکت ها، ترومبین، فیبرونکتین، فیبرین و مکمل ها لخته ی خون را تشکیل می دهند که به ترتیب ۳ وظیفه ی اصلی را ایفا می کند:

• میانجی های مولکولی (سیتوکین، پروستاگلاندین، سراتونین و … ) را آزاد می کند که به عنوان درخواستی برای کمک خواستن عمل می کنند.
• به عنوان محیطی برای تمرکز و تقویت این محیط مولکولی علامت دهی کمک می کند.
• ماتریسی برای حمایت و ارتباط سلول های التهابی رسیده فراهم می کند.

در آخر مونوسیت های تحریک شده در محل زخم تبدیل به ماکروفاژهایی می شوند که برای افزایش علامت دهی سلولی، آنژیوژنز، کراتینوسیت و فیبروبلاست در حین کاهش نوتروفیل روی زخم برای کاهش بافت نتکروتیک و باکتریایی ضروری هستند.

فاز ۲: تکثیر (روز های ۴-۱۴)

مرحله ی دوم بهبود زخم با ساخت سریع بافت های جدید مشخص می شود. ماکروفاژهای تولید شده در مرحله ی قبل اکسید نیتروس آزاد کرده و رگ هایی که قبلا منقبض شده بودند برای جا دادن سیل سلول های جدید گشاد می شوند. تقویت شده توسط فاکتورهای مختلف رشد، سلول های مخاطی روی لبه ی پوست برای تشکیل یک اثر زخم تکثیر می شوند و سپس برای ایجاد مجدد لایه ی حفاظتی سالمی به محل زخم می روند. همزمان سلول های اندوتلیال شروع به ساخت مویرگ های جدید و توسعه ی شبکه های قبلی موجود می کند. آنژيوژنز در این مرحله خیلی مهم است. اگرچه اولین مرحله ی بهبود زخم می تواند به صورت بی هوازی پیش برود اما تکثیر مداوم به مقادیر زیاد تری فسفات آدنوزین نیاز دارد و نمی تواند بدون مقدار کافی اکسیژن و مواد مغذی رخ دهد.

بافت گرانولاسیون شروع به تشکیل شدن می کند. فیبروبلاست ها از بافت های سالم اطراف گرفته شده و شروع به ترکیب شدن و ذخیره ی کلاژن می کنند. این فرآیند توسط آبشار پاراکرین و اتوکرین تقویت می شود و یک ماتریس موقت کلاژن نوع ۳ (ضعیف تر)،  فیبرونکتین و گلوکوزامین- گلیکان در زخم گذاشته می شود.

فاز ۳: بازسازی و بلوغ (هفته ی ۱ تا سال ۱)

سومین و آخرین مرحله ی بهبود زخم با تکامل ماتریس ذکر شده به یک ترکیب کلاژن خیلی منظم و تصفیه شده مشخص می شود. ناتوانی در رسیدن به نتایج کامل در اسکار های ضعیف و بی نتیجه، نتایج تصفیه در تشکیل کلوئید را بیش از حد می کند. میوفیبروبلاست ها شروع به کوچک شدن کرده و زخم را برای به حداقل رساندن مقدار کلاژن لازم جمع می کنند. هر چه فیبرهای کلاژن برای افزایش قدرتشان بیشتر تولید می شوند زخم بسته تر می شود. جمع شدن کلاژن تا ۴ تا ۶ هفته ادامه پیدا می کند. در ابتدا کلاژن در رشته های باریک که به صورت موازی در سطح زخم حرکت می کنند قرار می گیرد. هر چه زخم رسیده تر می شود، رشته های نازک کلاژن به تدریج ضخیم تر شده و به صورتی خود را تغییر می دهند که استرس را به حداقل برسانند. این مطلب به عنوان افزایش در مقاومت کششی زخم در دوره ی بعد از عمل منعکس می شود. در هفته ی اول زخم ۳٪ از استحکام نهایی خود، در هفته ی سوم ۳۰٪ از استحکام نهایی خود و در ماه سوم و بعد از آن تقریبا ۸۰٪ استحکام نهایی خود را دارد. زخم ها هیچ گاه استحکام بافت های آسیب ندیده را مجددا به دست نمی آورند.

تاثیرات اجسام خارجی و التهاب زیادی در بهبود زخم

حضور اجسام خارجی (از قبیل نخ بخیه) در زخم باعث واکنش های التهابی بیش از اندازه در بافت می شود که مکانیزم دفاعی بدن در مقابل عفونت را کاهش داده، در فاز تکثیر در بهبود زخم دخالت کرده و در آخر باعث استحکام ثانویه ی زخم به دلیل تشکیل بیش از حد بافت زخم می شود. اگرچه بهبود نرمال زخم ناشی از یک عمل جراحی، فرآیند التهابی را که به صورت خلاصه در بالا توصیف شد، درگیر می کند، اما این واکنش ها معمولا در طول یک هفته که فاز ۱ به فاز ۲ تغییر می کند کاهش می یابند. هر چند واکنش های التهابی بافت به دلیل وجود نخ بخیه تا زمانی که جسم خارجی در میان بافت باقی بماند مقاومت خواهند کرد. درجه ی واکنش بافت، به نوبه ی خود شدیدا به ماهیت شیمیایی و ویژگی های فیزیکی مواد متفاوت نخ های بخیه بستگی دارد.

طبقه بندی و ویژگی های نخ های بخیه

روش های زیادی برای طبقه بندی نخ های بخیه وجود دارد. می توان به الیاف طبیعی در مقابل الیاف مصنوعی، روکش دار در مقابل بدون روکش، خشک شده در مقابل خشک نشده، یا تقریبا هر ویژگی در مقابل متضاد آن نگاه کرد. برای اهداف این بررسی ما به بحث در رابطه با ۶ دسته از طبقه بندی های نخ های بخیه که معتقدیم به بهترین نحو به جراحان برای انتخاب نخ بخیه ی مناسب برای جراحی هایشان کمک می کند می پردازیم. این دسته ها عبارتند از:

• سایز نخ بخیه
• مقاومت کششی
• نخ های جذبی در مقابل نخ های غیر جذبی
• خشکی و انعطاف پذیری
• نخ های صاف در مقابل نخ های ناصاف

بررسی قیمت و خرید انواع نخ بخیه جراحی در فرسوشگاه اینترنتی تجهیزات پزشکی سدان