تاریخچه پیدایش آمبولانس

تاریخچه پیدایش آمبولانس

آمبولانس یک وسیله نقلیه خودرو  امدادی می باشد که به طور خاص برای انتقال افراد بیمار و مجروح به یک مرکز پزشکی طراحی شده است.

آمبولانس

آمبولانس یک وسیله نقلیه خودرو می باشد که به طور خاص برای انتقال افراد بیمار و مجروح به یک مرکز پزشکی طراحی شده است. اکثر آمبولانس ها وسایل نقلیه موتوری هستند، گرچه هلیکوپتر، هواپیما و قایق نیز به عنوان آمبولانس استفاده می شود. فضای داخلی آمبولانس برای یک یا چند بیمار به علاوه چند پرسنل پزشکی اضطراری  مناسب است. همچنین شامل انواع لوازم و تجهیزاتی است که برای ثبات وضعیت بیمار در هنگام مسیر استفاده می شود .

تاریخچه پیدایش آمبولانس

اولین ماشین آمبولانس، چرخ دستی های دوتایی ساده بود که برای حمل سربازان بیمار یا زخمی که به تنهایی قادر به راه رفتن نبودند، استفاده می شد. کلمه آمبولانس از واژه لاتین آمبولار به معنای پیاده روییا حرکت می آید. اولین آمبولانس ها به طور اختصاصی برای انتقال بیماران به یک مرکز پزشکی در اواخر دهه هزار و هفتصد در فرانسه توسط دومینیک ژان لاری، جراح ارتش ناپلئون، توسعه یافت. لری خاطرنشان کرد که تقریبا یک روز کامل طول می کشد که سربازان زخمی به بیمارستان های حراست منتقل شوند، و اکثر آنها طی این زمان می مردند، صرفا به دلیل فاصله. برای ارائه کمک های فوری و حمل و نقل سریع تر، او یک درشکه اسب سواری با کارکنان متخصص پزشکی و دستیار همراه با فضایی برای چندین بیمار بر روی برانکارها طراحی کرد .

اولین آمبولانس گروه های نظامی در ایالات متحده در سال هزار و هشتصد و شصت و دو در طی جنگ داخلی به عنوان بخشی از ارتش اتحادیه سازماندهی شد. اولین سرویس آمبولانس شهری غیرنظامی در ایالات متحده سه سال بعد توسط بیمارستان تجاری سینسیناتی سازماندهی شد. در اواخر قرن، اکثر بیمارستان های اصلی دارای آمبولانس شخصی بودند. اولین آمبولانس موتوری در سال هزار و هشتصد و نود و نه  در شیکاگو به کار گرفته شد .

در مناطقی که در آنها بیمارستانی وجود نداشت، نعش کش های محلی مرده شورها ، اغلب تنها وسیله نقلیه بود که قادر به حمل یک بیمار بر روی برانکار بود، و همچنین بسیاری از خانه های اختصاص داده شده به مراسم تشییع جنازه، خدمات آمبولانس را ارائه می دادند. در نتیجه، طراحی و ساخت آمبولانس و نعش کش ها برای سالهای متمادی با هم ارتباط نزدیکی داشتند .

اکثر آمبولانس های اولیه به سادگی تنها برای جا به جایی بیماران در نظر گرفته شده بود. پس از اینکه  پزشکان و بخش نجات آتش نشانی شروع به عمال کمک های اولیه کردند، بیمار جهت تسریع مراجعه به بیمارستان در پشت آمبولانس قرار داده می شد. در برخی موارد، پزشک هم سوار می شد، اما در اغلب اوقات بیمار به تنهایی و بدون مراقبت در آمبولانس قرار داده می شد. در ایالات متحده ، زمانی که دولت فدرال، قانون ایمنی بزرگراه را در سال هزار و نهصد و شصت و شش تصویب کرد، این موضوع به طور چشمگیری تغییر کرد.  میان انبوهی از استانداردهایش، طی قانون جدیدی ، مقرراتی برای طراحی آمبولانس و مراقبت های پزشکی اورژانسی تصویب شد. آمبولانس هایی با بدنه های کم ارتفاع و نعش کشی با ون هایی با بدنه ی بلند جایگزین شد تا برای  کارکنان و تجهیزات اضافی فضای کافی ایجاد کند. رادیوهایی نیز نصب شد ،بسیاری از آمبولانس ها ،تجهیزات پیشرفته ای مانند دفیبریلاتور قلب، همراه با یک قفسه حاوی داروهای نجات بخش با خود حمل می کردند.

امروزه ،آمبولانسها در انواع مختلفی از اشکال و اندازه ها موجود هستند. ساده ترین طرح ها ، تجهیزات پایه برای پشتیبانی احیا و یا بی ال اس دارند در حالی که انواع بزرگتر، طراحی های پیچیده تری دارند که با تجهیزات احیا بخش پیشرفته تریا ای ال اس مجهز شده اند. آمبولانس ها ممکن است توسط شرکت های خصوصی، بیمارستان ها، اداره آتش نشانی یا پلیس محلی یا یک سازمان شهری جدا تامین شوند .

اجزای سازنده آمبولانس

تولیدکنندگان آمبولانس اجناس زیادی را به جای این که خودشان بسازند ،از سایر تامین کنندگان خریداری می کنند. این شامل کابین خودرو و شاسی، چراغ های هشدار دهنده و آژیر ها، رادیو ها، اکثر اجزای سیستم الکتریکی، اجزای تهویه مطبوع و حرارت، اجزای سیستم اکسیژن و قطعات مختلف بدنه مانند پنجره ها، قفل ها، دستگیره ها و لولا ها می شود .

اگر آمبولانس بدنه جداگانه ای داشته باشد، چارچوب بدنه معمولا از آلومینیوم شکل داده شده و یا بازیافتی ساخته می شود. دیوارهای بیرونی ورقه آلومینیومی رنگ شده هستند و دیوارهای داخلی معمولا ورق آلومینیومی پوشیده شده با پوشش وینیل یا پلاستیک لمینیت می باشند. در کف زیری ممکن است از تخته چند لا یا از پلاستیک لانه زنبوری پر شده با ورقه آلومینیومی استفاده شود. پوشش کف داخلی معمولا یک وینیل بدون درز، درجه صنعتی است که تقریبا در هر طرف برای سهولت تمیز کردن از جایش در می آید.

کابینت های داخلی در بخش حمل بیمار معمولا از آلومینیوم همراه با پنل های پلاستیکی شفاف و مقاوم در برابر شکست در درب ها ساخته شده اند. سطح مقطع و دیوار در ناحیه عمل، ناحیه ای که بلافاصله در مقابل سر و بدن بیمار در سمت چپ بدن آمبولانس قرار دارد معمولا با یک ورق فولادی ضد زنگ پوشیده شده تا در برابر اثرات خون و دیگر مایعات بدن مقاوم باشد. صندلی های داخلی و دیگر نشیمنگاه ها دارای یک پوشش پلاستیکی مقاوم در برابر شعله با پوشش وینیل هستند دستگیره های داخلی و ریل ها از فولاد ضد زنگ ساخته شده اند. دیگر قطعات ترمیم داخلی ممکن است از مواد لاستیکی یا پلاستیکی مختلف ساخته شود .

طراحی آمبولانس

طرح های آمبولانس به سه دسته تقسیم می شوند. آمبولانس نوع یک دارای یک بدنه مدولار یا قابل جدا شدن است که بر روی شاسی کامیون شناخته می شود. کابین کامیون از طریق یک پنجره کوچک به بدنه متصل می شود، اما سرنشینان کابین باید جهت ورود به بدنه ی آمبولانس از خودرو خارج شوند. در آمبولانس نوع دو، از ون با سقف بلند استفاده می شود. به دلیل نوع ساخت ون، ساکنان کابین می تواند به راحتی از داخل وارد بدنه شوند، با این حال فضای داخلی محدود است. آمبولانس نوع سه ، دارای یک بدنه مدولار بر روی یک شاسی حاشیه دار ساخته شده است. این طراحی ترکیبی از ظرفیت بدنه ی مدولار بزرگتر و دسترسی آسان به یک ون می باشد .

مقررات فدرال برای آمبولانس توسط استانداردهای خدمات عمومیKKK-A-1822 تعریف می شود. این شامل ساخت کلی، سیستم های الکتریکی، چراغ های اضطراری و بسیاری از جنبه های دیگر طراحی آمبولانس می باشد. بعضی از ایالت ها این استاندارد فدرال را قبول کرده اند، در حالی که بقیه آنها مقررات طراحی  خاص خود را دارند. از آنجایی که آمبولانس یک وسیله نقلیه موتوری است، استانداردهای ایمنی خودرو فدرال (FMVSS)، روی خودرو اعمال می شود.برگرفته از : اداره ایمنی و بهداشت حرفه ای اصلی

استاندارد های(OSHA)  نیز در مورد پاتوژنهای منتقل شونده از راه  خون و هوا نیز اعمال می شوند . در چارچوب این استانداردها، تولیدکنندگان ممکن است مشخصات و مواد خاصی را برای ارائه محصولات خود با مزایای منحصر به فرد در بازار نیز مشخص کنند .

فرآیند ساخت آمبولانس

آمبولانس ها معمولا در فرآیند خطوط مونتاژ اصلاح شده تولید می شوند که طی آن وسیله نقلیه یا بدنه از یک ناحیه ثابت خط تولید ، به جای اینکه در طول خط مونتاژ کشیده شوند ، به سمت قسمت دیگری حرکت می کند. قطعات مخصوص برای نصب و یا مونتاژ به هر منطقه آورده می شوند. تولید کنندگان مختلف ممکن است از فرآیندهایی با تفاوت کمی استفاده کنند. نمونه زیریک نمونه از عملیات برای ساخت آمبولانس نوع  یک با بدنه مدولار می باشد :

ساخت پوشش بدنه

•  سازه های ساختمانی بدن آمبولانس – حمایت کننده ها، بست ها و براکت های کف، دیوارها و سقف  یا با استفاده از دستگاه های استاندارد ماشین آلات جهت شکل دهی خم می شوند یادر آن ها از  آلومینیوم بازیافتی مخصوص شکل گرفته شده که سازندگان تهیه می کنند ،استفاده می شود . اجزاء در موقعیت مناسبی توسط دستگاهی به نام جیگ نگه داشته  و به یکدیگر به هم متصل می شوند تا چارچوب بدنه را تشکیل دهند.
• قطعات پوشش بیرونی با استفاده از ابزارهای استاندارد ورق فلز ساخته شده و با استفاده از اتصال دهنده های مکانیکی یا اتصال چسب به خارج از چارچوب می چسبند. محفظه های خارجی ساخته و جوش داده می شوند. در نهایت، درهای خارجی بدنه ساخته می شوند و روی لولا نصب میشوند.
• پوشش خارجی بدنه سپس تمیز شده، سمباده می خورد، و بعد از بتونه کاری با اسپری رنگ می شود. بعد، یک آستر نیز اعمال می شود. این به دنبال یک پوشش پایه ای از رنگ که معمولا سفید است، و پس از آن یک پوشش رنگ روشن برای محافظت از رنگ پایه و به سطح ظاهر براق می باشد. بین هر لایه، بدنه در یک اجاق قرار داده می شود تا خشک شود.

آماده سازی کابین و شاسی های آمبولانس

•  سیم کشی اضافی به کابین، شاسی و سیستم موتور الکتریکی  اضافه می شود تا بتواند به چراغ های هشدار دهنده و آژیر ها متصل شود و قدرت را به بدن برساند. سوئیچ ها و کنترل های اضافی به صورت اختیاری اضافه می شوند. سیستم گرمایشی و تهویه مطبوع نیز ممکن است اصلاح شود.
• سوراخ ها توسط دریل درریل های چارچوب خودرو ایجاد می شود و براکت ها برای حمایت از بدن آمبولانس نصب می شوند. ریل های چارچوب ممکن است جهت دستیابی به طول مناسب بدنه برش داده شوند.

نصب بدنه

•  پوشش رنگی بدنه روی شاسی های نصب شده روی براکت ها خوابانده شده و در جای خود محکم شده است
• کابین معمولا به رنگ پس زمینه یا اولیه نیاز ندارد، اکثر آمبولانس ها با یک یا چند  نوار رنگی مشخص شده اند که در امتداد دو طرف و عقب کابین و بدن گسترش مییابد. مناطق اطراف نوارها با کاغذ و نوار پوشانده شده اند تا موقعیت نوارها در کابین و بدن مطابقت داشته باشد. سپس نوارها رنگ و خشک می شوند و پوشش حذف می شود .
• ضربه گیرهای جلو و عقب که رنگ آمیزی نشده اند نصب می شوند. اگر آینه ها برای رنگ کردن نوارها برداشته شوند، دوباره نصب می شوند.
• سیم کشی برق در دیوارهای بدنه و سقف از داخل انجام می شود و پنل های فوم در محل خود برای ایجاد عایق حرارتی و صدا متصل می شوند. با نصب سیم کشی، چراغ های بیرونی نصب و متصل می شوند و قفل های بیرونی، دستگیره ها، پنجره ها و دیگر قطعات تکمیلی نصب می شوند.
• لوله ها و خروجی های اکسیژن که بخشی از سیستم پشتیبانی حیات بیمار هستند، در دیواره های بدنه نصب می شوند. سیستم ساکشن که خون، بزاق و دیگر مایعات بدن را درناژ می کند نیز نصب می شود. اگر دستگاه آمبولانس نیاز به یک سیستم گرمایش و تهویه کمکی داشته باشد، در این مرحله نصب می شود.
• بعد از قرارگیری تمام سیستم در جای خود، کابینت های داخلی نصب می شوند و دیوارها، کف ها و سقف ها پوشش داده می شوند. برد توزیع برق در یک محفظه در جلو بدنه نصب می شود و پنل به سیم کشی برق و شاسی متصل می شود. اگر آمبولانس به یک اینورتر مجهز شود  که برق دوازده  ولت جریان مستقیم را از باتری های خودرو به صد و بیست ولت برای استفاده تجهیزات پزشکی خاص تبدیل می کند، در این مرحله نصب می شود.
• اجزا صندلی ها و نشیمنگاه که دریک مرحله جداگانه خریداری شده یا مونتاژ می شوند، در محل نصب می شوند. دستگیره های داخلی، ظروف، و قطعات تکمیلی در مرحله نهایی نصب می شوند.

کنترل کیفیت آمبولانس

طراحی آمبولانس توسط چندین استاندارد تنظیم می شود و سازنده باید اقدامات لازم را برای اطمینان از رعایت این استانداردها انجام دهد. هر سیستم به عنوان بخشی از فرآیند تولید، بازرسی و آزمایش می شود. علاوه بر این، هر ماده،  آلومینیوم در بدنه تا کف ، توسط سازنده تایید می شود تا تامین کننده مشخصات مورد نیاز باشد .

آینده

بسیاری از ادارات آتش نشانی دریافتند که تقریبا هشتاد تا نود درصد از تماس های آنها برای اورژانس های پزشکی است، در حالی که فقط ده تا بیست درصد برای آتش سوزی می باشد. در موارد اضطراری پزشکی،یک آمبولانس علاوه بر موتور آتش نشانی نیز باید فراخوانده شود. به جای اعزام  پمپ های بزرگ و کامیون های نردبان دار برای پاسخ به تمام تماس ، برخی از ادارات آتش نشانی شروع به استفاده از وسیله نقلیه کوچک تر و ارزان تر کردند که تجهیزات و قابلیت انتقال  بیمار یک، کامیون نجات و آمبولانس با قابلیت سرکوب آتش ، پمپ کوچک را داشته باشد. این وسایل نقلیه ترکیبی قادر به رسیدگی به انواع شرایط اضطراری هستند، از جمله مواردی که شامل آتش سوزی های کوچک مانند آتش سوزی در تصادفات خودرو هستند.

این کار موجب صرفه جویی در وسایل نقلیه بزرگتر آتش نشانی می شود و نیاز به اعزام دو وسیله نقلیه به حادثه ای مشابه را حذف می کند. انتظار می رود در آینده، افزایش تلفات ترافیکی و افزایش میانگین سن مردم در ایالات متحده موجب افزایش تعداد تماس های اضطراری پزشکی شود. در این صورت، انتظار می رود که آمبولانس تک کاره  با یک وسیله ترکیبی چند منظوره در بسیاری از مناطق جایگزین شود .