چاقوی جراحی، یکی از اولین ابزار های جراحی است که به صورت ۱۰ هزاره تکامل یافته است. همان طور که کلمه ی اسکالپل از کلمه ی لاتین اسکالپلوس می آید،
ابزار فیزیکی ای که جراحان امروزی استفاده می کنند با سنگ چخماق و ابسیدین برنده پیاده سازی شده ای که در عصرحجر آغاز شده است.
زمانی که جراحی به یک حرفه تکامل پیدا کرد چاقوها هم برای استفاده های خاصی اختصاصی شدند و تکامل پیدا کردند.
آرایشگران جراح اسکالپل هارا به عنوان قسمتی از هنر خود برای مهارتشان تزیین می کردند.
بعد ها جراحان سرعت و تیزی را مورد ارزیابی قرار دادند. پیشرفت امروزه در تکنولوژی اسکالپل شامل اندازه ی ایمن به علاوه ی سنگ های قیمتی پوشاننده با پلی مر است.
نکته ی مهم راجع به ابزار جراحان این است که اسکالپل به مدت های طولانی نماد انضباط است. ترسیم تاریخچه ی این وسیله بازتابی از تکامل جراحی به عنوان فرهنگ و حرفه است.
برای تعیین یک دوره زمانی مشخص زمانی که ابزار برنده براساس دید زیاد اولین چاقوی جراحی شد.
صدف حلزون، برگ های براق مانند ، شاخه های بامبو و حتی ناخن های انگشتان هم می توانند به عنوان ابزار جراحی اولیه مشاهده شوند.
ناخن شست برای ختنه کردن نوزاد تازه متولد شده ، تیغ زنی با ساقه ی گیاه ، فصد( باز کردن ورید) با دندان کوسه مثال های اولیه ای به عنوان ابزار تیز برای پروسه های بر روی بدن انسان خدمت کرده است.
ابزارهای جراحی
جان کیرکاپ – یک جراح بازنشسته و مدیر افتخاری مجموعه ی ابزار های تاریخی در کالج سلطنتی جراحان انگلیس – بیش از ۲۰ سال بر روی تاریخچه ی ابزارهای جراحی تحقیق کرده است. به نقل از دکتر کیرکاپ ، ختنه کردن با سنگ های تیز شده یکی از اولین روش انتخابی ثبت شده است که به چاقو هایی برای استفاده در روش های اصلی تکامل یافته.
حفاری در مناطق باستانی که به دوره های پالئولیت و نوسنگی مشهور بودند چاقوهایی برای استفاده ی جراحی را در اویل ۸۰۰۰-۱۰۰۰۰ ق.م فاش کردند.
تیغه ها اوایل متشکل بودند از ، سنگ چخماق ، ژاد و ابسیدین با تکه هایی مخصوص که برای لبه های تیز انتخاب می شدند.
تکنینک های شکستگی و پوسته پوسته کردن بعدا این تیغه های اولیه را به ابزار های برنده با ویژگی مورد نظر اصلاح کرد و ساخت این اشیا را به اولین ابزار انسانی اصلاح کرد.
درسال ۱۹۹۱ یک تیغه ی خوب حفظ شده ی ماقبل تاریخ که بر روی یک دسته نصب شده بود پیدا شد، که در یخ های مرز ایتالیا-اتریش حفظ شده بود( شکل یک را ببینید)
این مدل های ابزار در تیغ زنی ، فصد ، نیشتر زدن و ختنه کردن استفاده می شدند.
در واقع این ابزار اکنون نیز در بسیاری از اهداف مشابه درقبایل بومی آلاسکا که به قرن نوزدهم برمیگردد ، استفاده می شد.
شواهدی از تیغه های ابسیدین هست که در پروسه های پیچیده تری مانند جمجمه برداری که در ۴۰۰۰ سال ق. م در آناتولی ( ترکیه امروزی) ماقبل تاریخ استفاده می شد. بعضی از این نمونه های باستانی اکنون نیز آنقدر تیز هستند که پوست را ببرند.
تحول به اسکالپل های امروزی
تیغه های فلزی جایگزین سنگ های تیز شده ، شدند. در ابتدا مس بود (۳۵۰۰ق.م) در ادامه برنز و سپس آهن (۱۴۰۰ق.م) اما تا قبل از ۴۰۰ ق.م مفهومی از چاقوی جراحی نبود تا اینکه هیپوکراتس برای اولین بار آن را توضیح داد.
او از واژه ی “macairion نسخه ی کوچکتری از lacedemonian به نام machaira برای توصیف آلت جراحی استفاده کرد.
ماکایرا یک تیغه ی برنده ی پهن بود با یک لبه ی تک و نقطه ی تیز که شامل آن ویژگی های ضروری اسکالپل های امروزی بود که در دیکشنری پزشکی استدمن این گونه تعریف شده (( یک چاقوی اشاره با لبه ی محدب ))
در روم، گالن و سلزوس آلتی با همین شکل – یک تیغه ی کوچک ، تیز برای استفاده های مخصوص ، برای برش و زه کشی ، ترمیم تاندون و کالبد شکافی موجود زنده استفاده می کردند.
رومی های نام نسخه ی خودشان از این ابزار را اسکالپلوس گذاشتند فرم کوچک کلمه ی اسکالپر( دندان پیشین یا برنده) با سقوط امپراتوری روم ، نوآوری جراحی در عصر طلایی اسلامی رونق گرفت.
آلیکوزیس ( ابو آل قاسم خلف بن آل عباس زهراوی ۹۳۶-۱۰۱۳) در زمان خلافت کوردوبا ( اسپانیای امروزی) از اسکالپلی که یک تیغه ی کشویی داشت استفاده کرد.
پیشرفت اسکالپل
در قرن ۱۴ و ۱۵ ابزار جراحی حتی متنوع تر و اختصاصی تر شدند. تزیینات برای اسکالپل شامل تیغه های ثابت و تاشو و نوک های خاص شده مانند لنست ، بیستور و تیغه های دولبه که کاتلین نامیده شدند.
آرایگشرانی که در دوره ی رنسانس کار می کردند ، که شامل پدران جراحی امروزی مانند گای د چاولیاک و آمبروز پری بودند از اسکالپل های تزیینی و با شکوفایی هنری استفاده می کردند که برای صد ها سال از محبوبیت فراوانی برخوردار بودند.
الزامات ضدعفونی و ضد میکروب بودن در اواخر قرن نوزدهم ایجاد شد که ابزار هارا در مواد شیمیایی سوزاننده و استریلیزاسیون بخار تحت فشار قرار می دادند بنابراین تزیینات غیرفلزی منسوخ شد.( شکل ۳ و ۴ را ببینید)
اسکالپل های قابل عرضه
درسال ۱۹۰۱ پادشاه سی گیلت کمپانی تیغ تراشی ایمن آمریکایی رو پیدا کرد ( بعدا کمپانی تیغ تراشی ایمن گیلت نام گرفت) برای تولید و فروش یک دستگاه دسته و قاب که دارای تیغه های قابل عرضه بود.
جان مورفی، داری مدرک MD و FACS( تکنیکی برای فلوسایتومتری) اهل شیکاگو ، IL جراح و یکی از یابنده های ACS تیغ های گیلت را به ابزاری برای اعمال عمل های جراحی سازگار کرد . نسخه ی دکتر مورفی ، دارای اشکال تیغ های قابل تعویض بود اگرچه به ابزار اضافه برای کامل شدن تیغ تعویض شده نیاز داشت.
در سال ۱۹۱۴ ، مورگان پارکر، یک مهندس ۲۲ ساله ، تیغه ی دو تکه ای و دسته دار پزشکی را اختراع کرد که در اتاق عمل های امروزه استفاده می شود این کار اجازه داد تا تولید انبوه و سریع ، تیغه های تیز استفاده شوند و دسته های استاندارد قابل استفاده ی دوباره تعویض شوند.
برطبق افسانه ای ، عموی آقای پارکر ، اهل نیویورک NY ، ، جراح ، در پروسه ی طاقت فرسای تعویض تیغه ها در فرآیند شلوغ خود بیقراری کرد. نگاهی به راهکار ظریف آقای پارکر نبوغ آن را ارزیابی می کند .
و اما شرح اختراع اصلی چه بود؟
او دربرنامه ای ثبت اختراع اصلی خود را شرح داده است: به منظور حفاظت از تیغه به دسته ، دسته های سر به ترتیب بر روی دسته قرار گرفتند و با شکاف های مناسب برای همکاری سازگار شدند.
تیغه به راحتی بر روی دسته ایمن می ماند و هنگامی که در موقعیت قرار میگیرد به سختی نگه داشته خواهد شد و امکات حرکت وابسته به دسته را مسدود می کند.
وقتی که آقای پارکر اسکالپل خود را به کنگره ی بالینی در بوستون در سال ۱۹۱۵ ارائه کرد، پذیرش کنگره او را تشویق کرد تا اسکالپل را به تولید برساند.
آقای پارکر مهندس بود ولی یک تاجر نبود در نتیجه به دنبال یه شریک بود. اولین نام که به ترتیب حروف الفبا دفترچه تلفن در زیر تامین کنندگان پزشکی فهرست شده بود سی آر برد بود.
آن ها باهم ، کمپانی پارکر-برد را تشکیل دادند که تبدیل به یکی از اسم های نمادین در جراحی شد. آن های برای جلوگیری از گرما ی زیاد ، ضدعفونی سرد را توسعه دادند که میکروارگانیسم هارا می کشت ، اما همچنین تیغ را کند میکرد.
به منظور اطمینان از اتصالات یک طرفه ی تیغه و دسته درسال ۱۹۳۶ دسته ی رد عقب جایگزین دسته های زوج شد.
سیستم شماره گذاری تیغه ها ودسته ها دلخواه است.
واقعیتی که به احتمال زیاد سوظن نسل های کارورزان جراحی را تایید می کند.
به عنوان قسمتی از برنامه ی بازاریابی برد- پارکر هر تیغه و دسته که طراحی می شود یک عدد جدیدی به آن داده می شود و گاهی اوقات یک حرف که یک مدل جدید و بهبود یافته را نشان می دهد.
در نتجیه عدد داده شده به اندازه ، شکل و تیزی و یا حتی محلی که تولید شده هیچ ربطی ندارد.
ضمیمه های امروزی
در عصر مدرن ، آلیاژ های سخت شده از قبیل فولاد ضد زنگ 316L و 440c جایگزین فولاد کربنی در بیشتر تنظیمات شدند .
فولاد ضد زنگ دارای مقاومت بالای خوردگی بوده و دسته های قابل استفاده ی مجدد بیشتر ، از مقدار بالای کروم شامل فولاد ضد زنگ بهره مند می شدند.
تیغه های کشویی ، مفهومی که در زمان آلبیکوزیس در قرن ۱۰ ام وجود داشت به یک ویژگی ایمنی فزاینده ای تبدیل شد.
صفحات نیکل و کروم کمتر رایج شدند . پیشرفت تکنولوژی اخیر زیرکونیوم نیتریت ، الماس ، پوشش پلی مری که قسمت لبه ی برنده را پهن می کند را شامل می شود.
برای تمام پیشرفت هایی که در تکنولوژی جراحی مشهود است تصاویر میکروسکوپ الکترونی تایید می کند که لبه ی ابسیدن زمان نوسنگی را در فولاد اسکالپل های امروزی در تیزی بیشتر می کند.
نتیجه:
اسکالپل ، از زمانی که برای اولین بار به عنوان چاقوی پزشکی توسط رومی ها استفاده شد ، نمادی از جراح است . تکانل آن از راه های مختلف و کسانی که آن را در دست دارند ، تجلی پیشرفت آن هستند انسان های ماقبل تاریخ ، گاهی اوقات از ابزار های سنگی برای مصارف پزشکی استفاده می کردند.
یونانیان و رومی ها ، هم مهارت و هم دانش خود را در زمانی که چاقوهای مخصوص جراحی ابداع می کردند ، پیش بردند .آرایشگران جراح همان طور که تکنیک هارا اصلاح کردند ابزاری که برای آن استفاده می شد را نیز اصلاح کردند.
ضدعفونی بودن تغییرات زیادی را در اسکالپل و اعمال جراحی ایجاد کرد. امروزه ، جراحان امروزی به تکنولوژی پیشرفته و امکانات تغییر یافته ی گسترده ای اعتماد می کنند ، هنوز هم عمل جراحی با اسکالپل آغاز می شود ، قدیمی ترین ابزار حرفه ای.
اسکالپل چیست؟ چاقوی جراحی، یکی از اولین ابزار های جراحی است که به صورت ۱۰ هزاره تکامل یافته است. همان طور که کلمه ی اسکالپل از کلمه ی لاتین اسکالپلوس می
